Monday 5 March 2012

KEPALA ATAS KUBUR.

CHERAS, zaman kanak-kanak memang seronok apatah lagi sewaktu proses membesar. Mandi sungai, main hujan serta main aci nyorok memang tidak akan lekang dari rutin sewaktu kanak-kanak. Tapi berbeza dengan seorang lelaki ini, zaman kanak-kanak nya tercalit satu peristiwa seram yang jarang berlaku kepada kanak-kanak lain.
Razif Ahmad, 36, yang lebih terkenal dengan panggilan Abang Ajib menceritakan pengalaman nya sewaktu mengikut Ibu dan Ayah nya ke surau.
"Masa kecik-kecik dulu saya selalu ikut abah pergi usrah, kadang-kadang pergi dekat dan kadang-kadang jauh. Sebagai anak yang baik saya ikut la. Bagi sesiapa yang tak tau, usrah tu macam perjumpaan la dan dalam perjumpaan tu, macam-macam perkara diperbincangkan, terutamanya berbentuk ilmiah" Kata Abang Ajib memulakan cerita.
Menurut Abang Ajib perjumpaan begini sebenarnya menggalakkan pengeratan silaturrahmi, selain satu cara menyampaikan ilmu.
"Satu hari tu macam biasa, saya ikut abah dan hari itu kami tak naik motor. Kerana mak aku ikut sekali, kami berkereta malam tu. Sebenarnya, sebelum tu kami pergi Melaka. Dalam perjalanan kami balik tu, singgah la kat tempat biasa sebab abah saya memang ada usrah malam tu. Kebetulan pulak, ada banyak kereta yang dah parking tepi jalan dekat surau tu.
"Ada satu ruang kosong kat tepi jalan, sebelah dengan kawasan kubur. Abah saya letak kereta kat situ, saya dan mak tak keluar sebab cuma ada setengah jam je lagi majlis tu nak bersurai. Kami sampai lewat sebenarnya, mak saya suruh kunci semua pintu kereta. Selepas tu, saya pandang ke luar tingkap sebelah kiri. Ada banyak kubur kat situ, waktu itu saya dan mak kat dalam kereta dan masing-masing buat hal sendiri. Mak diam saja kat depan, saya di belakang pun tak buat apa, cuma mata je melilau ke seluruh kawasan kubur tu" cerita Abang Ajib panjang lebar.
Menurut nya lagi, disitu terdapat banyak pokok pisang dan tidak semena-mena mata nya terpaku ke salah satu kubur berhampiran. Kubur tu terletak lebih kurang 3 meter saja daripada pandangan nya.
Mak...! Mak...! aku tak menyahut. Aku, nak kata takut tu tak jugak sebab aku tak nampak sepenuhnya benda tu, cuma samar-samar je. Tapi, dalam samar-samar tu pun, aku masih dapat mengecam. Aku nampak semacam kepala orang sedang memandang tepat ke arahku! Letaknya di atas kubur, sebelah batu nesan. "Makk..." Aku panggil mak, tapi mak diam jugak. Aku dah mula rasa nak nangis, tapi tak terkeluar. Apa yang aku buat, cuma pandang aje kat kepala tu. Sekarang memang aku yakin dengan apa yang aku nampak. Kepala tu pulak seolah-olah senyum kat aku.
Tok! tok! tok!. Aku terkejut tak terkata. Rupanya abah dah sampai, suruh bukak kunci pintu. Mak aku yang bukakan, dan aku berpaling semula ke arah kubur tu. Kepala tu masih ada. "Mak.. Abah.. tengok tu!", sambil aku tunjuk ke kubur tu. Mak abah aku tengok ke situ. "Apa benda ada kat situ?", tanya abah. "Tak nampak ke? Ada kepala orang kat situ". Aku berpaling, pandang abah aku. Dia beriya-iya cari muka orang yang aku kata tu. Mak pun sama. Aku berpaling semula ke arah kubur tu. Tapi... aikkk! dah hilang! Kepala tu dah tak ada... macam biskut pulak. Aku tak nampak apa-apa lagi. "Dah hilangla abah. Tadi ada... betul...". Aku takkan nak bohong abah aku pulak, sedangkan aku ni memang seorang anak yang baik, yang tak reti langsung nak berbohong. "Alaa... takde apa. Saja along nampak je tu. Takde apa. Along ngantuk tu kot." Abah aku mungkin taknak aku berasa takut, sebab tu dia cakap gitu. Aku memang tak takut pun...! Tapi itu cuma cakap kat mulut je la kan... dlm hati, tuhan saja yang tahu.
Bila dah sampai kat rumah, aku tanya mak, kenapa dia tak menyahut aku panggil tadi. Mak kata dia tertidur laaa... Alaahai, kesian mak aku. Dia penat agaknya. Takpela. "Tapi betul ke mak tak nampak kepala tu tadi?". "Mana ada... takde apa pun. Kubur tu memang la ada...". Entah. Aku diam je. Tak lama lepas tu, aku dah lupa sebab apa, aku singgah kat surau tu waktu zohor. Senyap-senyap, aku pergi semua ke tempat abah parking kereta hari tu. Aku perhatikan betul-betul. Aku tak nampak kepala, tapi aku nampak ada huruf nun besar kat kubur tu. Alaa... kan sesetengah orang ada pasang macam dinding kubur yang warna putih tu... tapi sekarang dah kurang dah kan. Ada tertulis ayat kat dinding tu, hujung ayat tu ada huruf nun. Aku dah lupa ayat apa yang tertulis kat situ. Aku pergi panggil abah, dan tunjukkan kubur tu. Haahahaha... dia gelakkan. "Kan abah dah kata, takde apa-apa. Along nampak huruf nun tu je hari tu...". Sebagai anak yang tak melawan mak bapak, aku diam je. Tapi dalam kepala aku, dah ada jawapan. Kalau aku nampak huruf nun, macam mana dia boleh naik bertenggek atas kubur? Dah tu senyum kat aku pulak tu... Nun tu duduknya kat dinding kubur, bukan atas kubur! Sekarang aku tak tinggal kat bandar tu lagi. Ikut abah aku pindah. Aku ni kan setia, ikut abah aku... Tapi sekali-sekala ada jugak aku ke sana. Kali terakhir, lebih kurang sebulan yang lalu. Secara spontan aku akan terpandangkan kubur tepi parit tu setiap kali aku lalu jalan tu, walaupun sekarang aku dah pandu kereta sendiri.

No comments:

Post a Comment